28/11/2013 premiera - 10 politycznych piosenek
Fotograf Krzysztof Bieliński uchwycił pejzaż kebabów w zdjęciach projektowanych jako slajdy w minimalistycznej scenografii artysty Roberta Rumasa. Aktorzy Arkadiusz Brykalski, Martina Rampulla, Paweł Tomaszewski i Barbara Wysocka wykonują "10 Politycznych Piosenek" - utworów skomponowanych przez Jana Duszyńskiego, znajdujących polityczność tam, gdzie się jej nie spodziewamy: wśród emigrantów pracujących w warszawskich kebabach.
"10 Politycznych Piosenek" to sztuka o wielkiej samotności emigrujących. Emigrant, osoba oderwana od swoich korzeni, budująca swoje życie daleko od rodziny i ojczyzny, jest człowiekiem nowoczesnym: wolnym, dynamicznym, ale też pogubionym i samotnym.
22-24/11/2013 wszyscy byli odwróceni w teatrze nowym w łodzi
Grupa Centrala oraz Teatr Nowy prezentują najgłośniejszy spektakl tego lata - adaptację kultowej powieści Marka Hłaski o buncie, wczesnych latach pięćdziesiątych, Izraelu, miłości i życiu w cieniu Zagłady. Premiera łódzka 22 listopada.
Prapremiera spektaklu odbyła się w lipcu w Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie. Surowa inscenizacja Michała Zadary, wierna tekstowi Marka Hłaski, skupia się na losie ludzi zawieszonych pomiędzy dwoma światami, którzy w połowie dwudziestego wieku zbudowali nowe państwo na pustyni.
XXI subiektywny spis aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego - Barbara Wysocka [mistrzostwo]
Zastąpiła w stylu brillante, jak było powiedziane na początku tego przeglądu, fortepian w koncertach Chopina; patrzyłem z fascynacją, jak słucha jej Jacek Kaspszyk, podprowadzając akompaniament pod kaskadę słów w miejsce nut. Zastąpiła Klausa Kinskiego, wykonując na Scenie Przodownik warszawskiego Dramatycznego jego monodram „Jezus Chrystus zbawiciel”, również reżyserowany przez Michała Zadarę. Nie zagrała Kinskiego – bo on, owszem, niegdyś grał samego siebie, gdy rzucał publiczności w twarz lewacką wizję Chrystusa i odbierał jej wrogość – przekazała treść tamtego manifestu, bezbłędnie, gdy idzie o sensy, lecz z dystansem, w intelektualnej i formalnej dyscyplinie. Niewielu jej kolegów byłoby stać na tak precyzyjną robotę. Aliści gdy wspomnę jej pół‑zabawę, pół‑pieszczenie postaci uwodzicielskiej Daisy w bydgoskim „Wielkim Gatsbym”, nie mam wątpliwości, że po cichu może i inne, nie aż tak wyintelektualizowane granie by się jej marzyło...
Cały "Spis" tutaj http://www.e-teatr.pl/pl/statyczne/ssat21.html